Wielkie święto teatru

Kolejki do kasy biletowej Teatru Powszechnego w Łodzi po bilety na XXVI edycję ustawiły się kilka godzin przed otwarciem sprzedaży – to już właściwie festiwalowa tradycja. A jest na co czekać! W lutym i marcu zobaczymy jedenaście tytułów, w tym najnowsze premiery, a Łódź będzie przestrzenią żywego dialogu o teatrze – różnorodnym i zajmującym. Przed nami spektakle w reżyserii Krystiana Lupy, Agnieszki Glińskiej, Kornéla Mundruczó, Bartosza Szydłowskiego, Wojciecha Malajkata, Eweliny Marciniak, Adama Orzechowskiego, Krzysztofa Skoniecznego, Waldemara Zawodzińskiego, Darii Kopiec i Michała Siegoczyńskiego.

Poza tym szereg innych wydarzeń – będzie się działo! Obejrzymy wystawę przygotowaną przez Ewę Bloom-Kwiatkowską z łódzkiej Akademii Sztuk Pięknych, a w przestrzeni miasta – instalację artystyczną, która co roku interpretuje temat Festiwalu. Weźmiemy udział w gorących dyskusjach (panel dyskusyjny poprowadzi Katarzyna Janowska) i spotkaniach z twórcami. Muzycznie – na Małej Scenie odbędzie się koncert alternatywnej grupy TRYP, tworzącej muzykę z pogranicza rocka, punka, industrialu i electro. Teatr Powszechny w Łodzi 7 marca na Małej Scenie pokaże premierę „Jednorożca” w reżyserii Adama Orzechowskiego. Autor sztuki Paco Bezerra to jeden z najbardziej uznanych współczesnych autorów hiszpańskiej sceny teatralnej. „Jednorożec” to historia chłopca, który pada ofiarą przemocy. Jak poradzi sobie z tym on i jego najbliżsi? Jak pomóc dziecku, które nie prosi o pomoc? XXVI Międzynarodowy Festiwal Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych jest współfinansowany przez Urząd Miasta Łodzi. Szczegółowe informacje i program https://powszechny.pl/pl/festiwal/

 Teatr

Co to znaczy „Teatr”? To tak oczywiste, że przestaliśmy się nad tym zastanawiać. 
Z jednej strony – metafizyczna i zagadkowa przestrzeń, z drugiej – instytucja. Dwa światy. Mogłoby się wydawać – wymiary nie do pogodzenia. Teatrem może być wszystko, zatem „Teatr” traci poczucie odpowiedzialności za to, czym jest i czym może być. Czy jest wciąż osobną wyspą? Ucieczką? Czy już tylko lustrem, które powtarza znane nam z rzeczywistości obrazy? Teatr zawsze był fikcją. Ale czy fikcja nie bywa oszustwem? Czy Teatr nie stał się swoim największym wrogiem? Czy ludziom Teatru wciąż zależy na tym, żeby teatr był czystą przestrzenią rozmowy? Czy Teatr powinien wyrazistym gestem opowiadać się po czyjejś stronie? Zajmować stanowisko? Podsycać emocje? Dawać odpowiedzi zamiast stawiać pytania? Czy wierzymy w Teatr otwarty i różnorodny? Czy z poziomu sceny dostrzegamy jeszcze widzów? Nie do końca wiemy, czym jest Teatr, ale obserwujemy, jak łatwo adaptuje rozwiązania i mechanizmy, które krytykuje. Czy jest zatem w kryzysie? Czy ludzie Teatru metafizycznego poradzą sobie bez teatru instytucjonalnego? Co znaczy „odwaga” we współczesnym Teatrze? Czy wytycza ją codzienność czy spektakularne zdarzenia? Pytań o Teatr jest wiele. Zapraszam do rozmowy.

Ewa Pilawska